Nga Bukra Hysenukaj Kastrati
Në radhë në bankë. Shoh një femër, siç i themi në zhargon, alamet. Të tërhiqte vëmendjen me një veshje shumë "stylish"...xhinse të grisura, sipër një veshje (i thënshin) i përshtatej plotësisht me temperaturat 40 dhe aksesorë ekstravagant.
Në një moment ktheu kokën dhe pashë që ajo ish një grua që, megjithëse i lexohej mirëqenia dhe kurimi, vitet i kishin lënë natyrshëm gjurmë jete. E tradhëtonin rrathët e syve, disa rrudha rishtare në qafën e gjatë dhe të hollë dhe duart, që humbin freskinë në një farë moshe.
Tuj e pa m'u kujtue se n'fmini teme, kena pas nji kumbull n'kung t'shpisë. Përveçse çelte, lidhte e prodhonte si tana pemt e tjera, nji degë e saj, u kujtojke me lulue vit për vit n'shtator, kur gati ju kishin pjekë kokrrat e degve tjera.
Lidhte fryte e mundohej me i rritë, por ato mbetshin t'vogla e nuk mrrishin kurrë me u pjekë e me u amëlsue. Degt e saj rajshin n'rrugë t'katundit e kushdo që e zgatke dorën, kputke ato kokrrat e degve që kishin lulue n'pranverë, jo t'degs që ish kujtue me çelë n'vjeshtë. Kokrrat e saj gjithmonë i zanke bryma e u kalbshin toks, pa iu dhimbt kurrkuj.
Gjithkush e gjithçka e ka vaktin e vet e lum ai që e di ktë.
Comments