Autori: Petrit Ruka
Grua, ma ke nxire jeten dhe jeten ta kam nxire,
jemi share ne drite dhe jemi puthur ne erresire,
kemi vendosur te ndahemi dhe kemi thene: epo mire,
dhe prape jemi puthur, ashtu si per lamtumire.
Kemi genjyer njeri-tjetrin, kemi bertitur: s’te dua,
kemi peshtyre mbi proverbin qe qenkeshim mish e thua,
kemi mburrur kontratat qe bejne ne Amerike,
kemi thene njemije here: u mbush kupa dhe pike.
Pastaj je mi perqafuar “epo une isha ne gjume”,
jam futur ne mishin tend, siç futet ne shkretetire nje lume,
jemi semurur dhe fshehurazi i jemi lutur qiellit,
na eshte holluar shpirti nga frika, si hija e perit.
Dhe prape jemi zene, sa jane tundur tepsite,
kemi ndare dyshekun me vije (ah vije e florinjte)
po ne erresire kufirin e kemi shkelur si barbare,
me dredhi ballkanike qe as OKB s’ka pare.
Grua, ma ke nxire jeten dhe jeten ta kam nxire,
ma ke pire gjithe vrerin dhe helmin ta kam pire,
po ja qe s’bejme dot pa kete helm te mallkuar,
mos pushofsh kurre, moj lufte, dhe qofsh e bekuar.
Comments