Nga Gladiola Jorbus
Kalendari im
Përpara se të trokisje në zemrën time
njihja shumë kalendarë:
gregorian, arab, julian,
babilonas, hebraik, romak.
Befas u shfaqe ti...
Kalendarët u përmbysën.
Koha nisi të rridhte
para e pas erës sate.
Ashtu dhe dita ime
lind e muzget në ty.
Si lot i artë ndriçon
mbi velin e errët të natës!
Ajri, qielli, toka dhe deti
mbështillen me frymën tënde të butë.
Dhe unë numëroj çastet
që më ndajnë nga ti.
Kalendari im !
Zëra të trishtë jehojnë
Zëra të trishtë jehojnë
nga amfiteatri i çudirave.
Pa tigra, luanë e gladiatorë.
Arenë boshe,
ku zemrat,
Për vdekje përleshen.
Ligjet e pashkruara të jetës.
Atij që mbi supe të shkel,
Këmbët do t’i puthësh.
Përtej Lindjes dhe Perëndimit,
I gjithë globi
është një amfiteatër sfilitës.
Me njerëz që urrehen nga muzgu
Në agim.
Në ujëvarën e ëndrrave
Në ujëvarën e ëndrrave -
Unë jam drita.
Por druhen të më shohin.
Horizontet i shfaq si dy gjysmërruzuj,
përtej kubesë qiellore.
Por druhen të më besojnë.
Ua zgjas duart, krahët të më shtrëngojnë.
Por druhen të më prekin.
Fjalët e mia bëhen tinguj ritmikë.
Por druhen t’ua vënë veshin.
Fluturimthi vërshoj mbi shpatet e pjerrëta,
ku ylberët kridhen të trazuar,
si lajtmotivet e vjeshtës.
Fle mbi shkëmbinjtë,
ku shtrohen tapete prej myshku të njomë
dhe hënën rrëkëllej me një frymë.
Por druhen të më ndjekin.
E atëherë...
dielli nis të venitet
brenda vështrimit tim endacak.
Kënga e zogjve tretet në muzg.
Druri i kedrit frushullon lamtumirë.
Dhe unë mbetem vetëm...
si balada e erës
në mjegullinën e shekujve.
Comments