Nga Gladiola Jorbus
Trill
Dritëzat u shuan në pupilat e mia.
Lotët ëndërrojnë të shndrisin muzgëtirat.
Hijet notuese kridhen
mbi detin kaltëror të trishtimit.
E dhembjet - fshikullojnë rrezet e diellit
në flokë, në arterie, në krejt shpirtin tim.
Malli i zbehur nga vitet e brishta
derdhet në lumë si një poezi e harruar,
si një peng i vjetër që humbet në rrjedhën e tij.
Nata zhvesh petkun e errët.
Ngjyhet me purpurin e çmendur të agimit.
Dhe me një buzëqeshje shtinjake,
u dorëzohet trilleve të lashta sa Toka.
Gurgullimë ëndrre!
Muzgëtira zbriti mbi kaktuset gjembake.
Etjen e buzëve nuk mund ta shuash brenda meje,
në një botë surreale ku s’kemi nevojë –
as për prekje, as për ujë, as për dritë.
Përbindëshat e heshtjes ulërijnë nga lokomotiva e kohës.
Dhe gishtërinjtë e dëbortë lënë gjurmë mbi pentagram.
Pulëbardhat mërguan diku larg…
atje ku imagjinata e poetëve s’ mbërrin dot…
atje ku hëna derdhet në amforën romake
si gurgullima e një ëndrre mbi vargjet e Ovidit.
Comments