Nëse keni një bashkëpunëtor, mik apo fqinj mysliman, mund t'i keni kapur ata një herë ose një tjetër duke u larguar për të kryer një nga pesë lutjet e tyre të përditshme. Meqenëse nga myslimanët kërkohet që të luten në drejtim të Qabes, ose Xhamisë së Shenjtë, në qytetin e Mekës, Arabia Saudite, ju mund t'i gjeni ata të drejtuar përballë murit ose pas tryezës së tyre në një përpjekje për të ndjekur praktikën e Profetit ( Paqja qoftë mbi të) në lutjen drejt xhamisë më të nderuar në Islam.
Por, para se muslimanët, apo edhe vetë Profeti Muhamed, të fillonin të luteshin drejt Mekës, ata u lutën në drejtim të Mesxhid al-Aksa në Jeruzalem. Ky vend adhurimi përshkruhet në Kuran si zona nje nga zonat e bekuara, duke e bërë atë vendin e tretë më të shenjtë për myslimanët (pas xhamive në Mekë dhe Medinë). Statusi i tij daton që nga kohërat e shumë profetëve të mëdhenj si Abrahami, Solomoni, Moisiu dhe Jezusi. Myslimanët besojnë se Profeti Muhamed dikur udhëtoi me një krijesë me krahë në Jeruzalem brenda natës. Pikërisht atje ai u përshëndet nga të gjithë profetët që kishin ecur ndonjëherë në këtë tokë dhe pikërisht atje ai i udhëhoqi të gjithë në lutje. Prandaj, kjo xhami, e ndërtuar në Malin e Solomonit, është veçanërisht e rëndësishme për të gjithë muslimanët për traditën e saj historike domethënëse që përkujtonte të gjithë profetët dhe fetë Abrahamike.
Më vonë gjatë jetës së Muhamedit, drejtimi i lutjes u ndryshua në Mekë sepse Zoti e ndjeu dashurinë e Profetit të Tij për shenjtoren në vendlindjen e tij. Atëherë, pse, mund të pyesë dikush, ishte drejtimi jo drejt Qabes që nga fillimi? Për njërin, drejtimi origjinal ishte një përfaqësim simbolik i besimeve dhe trashëgimisë së përbashkët të myslimanëve, hebrenjve dhe të krishterëve.
Muhamedi i konsideronte të gjithë profetët e mëparshëm si vëllezërit e tij dhe ishte përmes Jeruzalemit ai që mund të nderonte trashëgimitë e tyre. Drejtimi i lutjes ndryshoi më vonë në mënyrë që Islami të kontribuonte në mënyrë unike në atë trashëgimi profetike, por për pjesën tjetër të historisë, Jeruzalemi dhe vendet e tij të shenjta do të vazhdonin të respektoheshin nga myslimanët për vlerën që kishin për të gjithë lajmëtarët e Zotit.
Rëndësia fetare
Muhamedi i frymëzoi ndjekësit e tij të ndanin dashurinë e tij për Jeruzalemin dhe Mesxhid al-Aksën përmes thënieve të shumta: plotësimi i një lutjeje në xhami vlen sa pesëqind lutje; nëse do të udhëtonit diku në botë, le të jetë xhamia në Jeruzalem një përparësi; nëse qëllimi juaj është i pastër në vizitën në xhami, të gjitha mëkatet tuaja janë falur; e kështu me radhë thenie te ndryshme.
Por mbase rrëfimi më i shquar i Profetit është ai që thotë: nëse nuk jeni në gjendje të vizitoni Mesxhid el-Aksa, atëherë të paktën, dërgoni vaj për të ndezur llambat e tij. Me fjalë të tjera, bëj gjithçka që mundesh për të mbështetur xhaminë dhe xhematlinjtë e saj, pa marrë parasysh se ku ndodhesh në botë.
Implikimet historike
Disa vjet pas vdekjes së Profetit Muhamed, Umar bin al-Khattab përfundimisht u bë Halif. Ishte gjatë kohës së tij që Jeruzalemi u pushtua nga muslimanët. Në fund të fundit, Umar bëri rrugën e tij për në tokën e shenjtë për të zyrtarizuar transferimin e pushtetit.
Kur mbërriti, patriarku e ftoi atë të lutet në Kishën e Varrit të Shenjtë. Umari refuzoi sepse kishte frikë se nëse ai lutej në kishë, myslimanët përfundimisht do të dëshironin ta nderonin atë duke e shndërruar kishën në xhami. Nga respekti për shenjtëroren e krishterë, Umeri u lut aty afër. Dhe, ashtu siç parashikoi ai, më vonë myslimanët përfundimisht ndërtuan një xhami me emrin e tij që qëndron deri më sot në zonën ku ai zgjodhi të lutet.
Ishte gjithashtu gjatë kësaj vizite që Umari formoi një besëlidhje me njerëzit e Jeruzalemit, duke premtuar mirëqenien e tyre materiale dhe sigurinë e pasurisë së tyre, kishave dhe komunitetit në përgjithësi; askush nuk do të dëmtohej ose do të detyrohej të linte fenë e tij dhe po aq e rëndësishme, vendet dhe sendet e shenjta nuk do të përdhoseshin. Këto vlera u mbështetën në pjesën më të madhe të sundimit historik mysliman të Jeruzalemit nga fillimi i ripushtimit të Salah al-Din deri në administratën Osmane mbi tokën për afër pesëqind vjet.
Salah al-Din, për shembull, megjithë vitet e përgjakura përgjatë kryqëzatave që i paraprinë ripushtimit të tij të Jeruzalemit, me mëshirë kurseu mijëra civilë dhe la pothuajse të gjitha vendet e shenjta fetare të padëmtuar. Në mënyrë të ngjashme, nën Sulltanin Osman Sulejman, Muri Perëndimor u zgjerua dhe rafinua shumë, duke u bërë përfundimisht një vend devocioni për shumë hebrenj në Jeruzalem. Të dhënat e gjykatës gjatë epokës osmane gjithashtu demonstrojnë pjesëmarrjen hebreje në gjykatat islamike si paditës dhe dëshmitarë, si dhe duke shërbyer në poste administrative.
Përfundimi
Myslimanët gjatë gjithë historisë kanë nderuar dashurinë e vërtetë të Profetit për Jeruzalemin dhe gjithçka që simbolizon. Ishte një traditë dashurie dhe nderimi, që nga vendet e shenjta që ruante e deri te përvojat e profetëve të panumërt që udhëtuan në vendet e tij të shenjta.
Ne muslimanët besojmë se Jeruzalemi nuk është i shenjtë vetëm sepse respektohet nga të gjitha fetë, por sepse ne kemi kërkuar në mënyrë aktive të mbrojmë statusin e tij si një simbol i vëllazërisë midis lajmëtarëve dhe kombeve.
Mbi të gjitha, ne e duam Jeruzalemin, sepse Profeti ynë Muhamed e çmoi atë për trashëgiminë hyjnore që mbart nëpër historitë shpesh të pathëna të disa prej profetëve më të mëdhenj.
Autori:
Tesneem Alkiek. Anëtar i Institutit Yaqeen për Kërkime Islame, Alkiek ka një BA në Studimet Islame dhe Krishterimin e Hershëm nga Universiteti i Miçiganit. Ajo është Kandidate per doktoraturë në Universitetin Georgetown në Studimet Islame.
(Burimi: Huffington Post)
Comments