Çamëria, një vend i mbushur me histori dhe lavdi, një tokë e bekuar që ka parë ditët më të ndritura dhe netët më të errëta, qan sot si një nënë që ka humbur bijtë e saj. Dhimbja e saj është një dhimbje e thellë, e pazbutur nga koha dhe e papajtueshme me harresën.
Përse qan Çamëria? Përse nuk shuhen kurrë lotët e saj? Përgjigjet janë të fshehura në vuajtjet e popullit të saj, në fatin tragjik të një kombi që u përball me padrejtësinë dhe dhunën.
Kujtimet e Humbura
Çamëria qan për shtëpitë e braktisura, për fushat e gjelbra që dikur ishin të mbushura me zërat e fëmijëve dhe erën e bukës së sapopjekur. Sot, ato fusha janë të heshtura, të zymta, dhe plot dhembje. Populli çam u largua me dhunë, duke lënë pas gjithçka që kishte, për të mos u kthyer më kurrë. Çdo gur dhe çdo pemë e Çamërisë mbart kujtimin e atyre që u larguan, një kujtim që nuk shuhet kurrë.
Vuajtjet e Mërgimit
Çamëria qan për ata që humbën jetën gjatë dëbimit, për ata që vdiqën nga uria dhe sëmundjet në rrugët e mërgimit. Qan për gratë që u përdhunuan, për burrat që u vranë dhe për fëmijët që nuk patën kurrë një fëmijëri. Mërgimi ishte një plagë që nuk shërohet, një plagë që vazhdon të dhemb edhe sot. Populli çam jeton në mërgim, i ndarë nga atdheu i tij, por gjithmonë me një shpresë të pashuar për t'u kthyer një ditë.
Padrejtësia dhe Harresa
Çamëria qan sepse padrejtësia që iu bë asaj nuk është njohur kurrë. Historitë e saj të dhembshme janë përpjekur të harrohen, të fshihen nga kujtesa e botës. Por Çamëria nuk mund të harrohet. Çdo lot është një thirrje për drejtësi, një kujtesë e dhimbjes që nuk ka përfunduar ende. Ajo qan sepse zëri i saj nuk është dëgjuar, dhe ëndrrat e saj për liri dhe drejtësi mbeten ende të paplotësuara.
Shpresa për të Ardhmen
Por, mes lotëve, Çamëria ruan një shpresë. Ajo shpreson që një ditë, zëri i saj të dëgjohet, që drejtësia të vihet në vend dhe që populli çam të kthehet në tokën e tij të lindjes. Kjo shpresë e mban gjallë, pavarësisht dhimbjes dhe mërgimit. Çamëria është si një lule që rritet në mes të shkretëtirës, një simbol i qëndrueshmërisë dhe i forcës së brendshme.
Çamëria qan për të kaluarën, për vuajtjet dhe humbjet që ka përjetuar, por ajo qan edhe për të ardhmen e saj. Këta lotë nuk janë vetëm shprehje e dhimbjes, por edhe një thirrje për drejtësi dhe njohje. Le të mos harrojmë kurrë Çamërinë dhe le të punojmë që ëndrra e saj për liri dhe kthim në tokën e saj të bëhet realitet. Sepse, derisa të arrihet kjo, lotët e saj nuk do të ndalen kurrë.
E gjithë kjo ese është një manifest i dhimbjes dhe krenarisë çame, një kujtesë e hidhur e padrejtësive të përjetuara dhe një thirrje për drejtësi dhe kthim në atdhe. Në veprat e tij, Bilal Xhaferri mbetet një zë i fuqishëm për Çamërinë dhe për të gjithë ata që vuajtën dhe vazhdojnë të vuajnë nga pasojat e historisë.
Comments