Nga Gladiola Jorbus
Ibland
Ndonjëherë vjen dikush
dhe më mbështjell me etjen e tij.
Ibland…
Ndonjëherë pikturoj urën lidhëse,
midis tokës dhe qiellit.
Ibland…
Ndonjëherë, fjalët më djegin fytin.
Dhe hiri i tyre s’mjafton,
për të mposhtur gënjeshtrën.
Ibland…
Ndonjëherë shndërrohem në eliksir dashurie
dhe ëndrrat e të pashpresëve përmbushen.
Ibland…
Ndonjëherë bota ime kthehet përmbys
dhe marrëzia udhëheq betejat e shpirtit.
Ibland…
Ndonjëherë ditët janë parodia e jetës sime:
dinjitet, dhembje, egoizëm, pendim, ankth, dashuri.
Ibland…
Ndonjëherë ndihem sikur kam vdekur
dhe nëntokë, lulet çelin mbi gjoksin tim.
Ibland…
Ndonjëherë lutem në faltoret e shenjta
që lapsi i Zotit të rishkruajë fatin.
Ibland…
*ibland – ndonjëherë, në gjuhën suedeze
Zambakë me krahë fluturash
Në ditët me stuhi,
mund të sfilitesh pa jetuar,
as dhe një grimcë të vetme dashurie.
Mendimet ndjekin gjurmët e reve.
Mund të vdesësh nga mornicat e shpirtit.
Gjethet luten për degët ku thurën ëndrrat.
Më merr malli për kundërmimet
që fluturuan larg.
Nuk dua të bjerë shi në sytë e mi.
As dëborën të më akullojë mbi flokë.
Asnjë erë të mos ndryshojë veriun tim.
Kur s’ ke më ç’të presësh - shiko yjet.
Secili është historia e një jete
që dëgjonte përmes zemrës.
Dhe kur shpresa të shfaqet e dëlirë,
e pafajshme, lakuriqe si një foshnjë e porsalindur.
Mbështille me mantelin e dritës.
Bëhu strehë - e paprekur të mbetet,
në vorbullën e shakullinës.
Ballin mbështete pas horizontit.
Dhe ëndrrat e çmendura
do të bëhen zambakë gjetheheshtë
me krahë fluturash.
Dremitje
Dremis mbi kraharorin tënd.
Numëroj thesaret e humbura:
rrënoja puthjesh të mbytura,
dashuri të shkokëluara
kundërmime përqafimesh,
psherëtima të gjata si nata e Kirunës.
Graviteti më shtyn në thellësi të zemrës sate.
Në kindat e prekjeve
gurgullojnë oazat,
përndizen flakët e ferrit,
kumbojnë tingujt e orkestrës hyjnore.
Gishtërinjtë i zhys në shkretëtirë
dhe emrin tënd e shkruaj me ujë mirazhesh.
Simfonia e dhembjes
Harresa është zbrazëtia e fjalës.
Nata drobitet…
duke gjurmuar një trup të ngrohtë.
Dita ka harruar të qeshë.
Një fllad aromësues,
puth buzët e vetmuara.
Ëndrrat ndryhen
brenda guackës së sedeftë.
Struken dhe fshihen
nga hijet e natës.
Ofshama dëshpëruese zanoresh,
rebelohen ndaj heshtjes kumbuese.
Cingërimat e shpirtit[GB1] luajnë
simfoninë e dhembjes.
Shpirti
Shpirti përsiatet mbi oqeanet e kohës:
në kopshtet e varura të Babilonisë,
midis piramidave të Egjiptit,
përshëndet hënën e Saharasë,
diellin mbi Tenoktitlan
dhe aurorat boreale të Inarit.
Si mund të jetë fati,
kaq i brishtë?!
Ta shohësh, por mos të
shohë përtej teje?
Sytë nuk e zhveshin velin.
Shpirti endet në flakë të ndezura;
mbi gjurmë të pashlyeshme puthjesh,
në altarin e nostalgjisë,
ku mbrëmjet janë të buta,
dhe flaka e purpurt e qirinjve
vallëzon me ëndrrat.
Comments