Si dehje hyn deti në qënien time,
por s'e prek dot mollën e Adamit...
Nën këmbët tona valëzon,
na trazon tundime,
ashtu si vajzën e tundon shenja e djalit.
Mendja fluturon - kukuvajka e natës,
turras kthehet në kohën e largët
atëherë kur stërgjysh e gjysh
në det lahej pikës së vapës,
por qejfin e qetësië
askush s'guxoi t'ja prish.
Koha e bëri tokën si pasqyrë të thyer
nga goditja tinzare
e një guri fshehtas hedhur...
Unë stërnipi e nipi i zhgënjyer
as këmbët s'i lag dot
në detin tim të vjedhur!...
www.miremengjes.net
Comments