Ndjesë pastë!... Xhemo Taka qe komshiu im matanë Përroit të Pirros në Konispol.
Hokatar, i fjalës dhe i cfurkut, i kafes dhe i çibukut.
Zërin e kishte te fortë e të ngjirur, ndonëse trupin të paktë, por të thantë.
Pikërisht tek zëri do qëndroj se me të bënte interpretimet për dukjet e Tokës, Ujit e Kozmosit.
Ndodhte shpesh që Toka të dridhej pakëz si nga një rrufë e thjeshtë. Atëherë Xhemo Taka dilte tek dera e kasolles anës Përroit dhe thoshte:
- Ej, e ndiet si e drodhi?... Hëm, vetëm qimen tundi Kau i Zi në fund te detit. Na thotë t'i lëmë zullumet se e teprojmë. Mos e teproni , o njerëz se na sollët kiametin!
Në raste të rralla kur Toka tundej e shkundej si nga epilepsia, shumë shtëpi rrëzoheshin. (mos qoftë thënë, se tek ne në tërmetin e 26 nëntorit!) Xhemua vraponte tek balthukat e pllajës së Përroit dhe thirrte me të madhe:
- Ej, dëgjoni mirë, e tundi bishtin Kau i Zi! Na thotë se s'është faji i tij që do permbysemi!... Është babëzia për zullume e para që ka mbytur disa, ata do sjellin hata... Vini fre lakmisë o njerëz të paktë se po merrni në qafë gjithë Njerëzit e ngratë!
Ndodhte që rrokopuja e mjedisit të ishte e skajshme. Kjo kur zemëroheshin njëherësh Kozmosi, Toka e Uji. (Qoftë e thënë, si sot Globi nga Koronavirusi!)
Nga lart vetëtima e ulërima rrufeshë, rrethrrotulla suferina e fyshkëllima, nga deti dallgët si male e greminat si humnera.
Xhemo Taka këmbadoras ngjitej tek Shkëmbi i Barutit mbi Përruan e Pirros dhe ulërinte me aq sa i mbanin mushkëritë:
- Ç'na bëni o te pafryrë, o zullumqarë, o të pafe, o të pa nder! ... Ç'patët me Tokën more?... Ç'deshët tjetër nga deti?... Pse e flliqët qiellin?... Kau i zi do shkund gjithë kurmin e ujë të zi do dalë mbi dhé!
Ne dëgjonim dhe habiteshim. Si mundi të ngjitej në këtë kiamet tek Shkëmbi i Barutit?!...
Mbase e nxorri vetë Kiameti, mendonim duke u dridhur nga ethet e frikës. Kaq.
Ndjesë paç o Xhemo Taka!
Comments